عارف شریفی صرخه: سیاست بی‌رحم است، به ویژه در انتخابات که اغلبا افرادی سرشناس را از «عرش به فرش = از خانه ملت به منزل» برده است، این اتفاق در شوش افتاده و ساعدی که روزگاری بی‌رقیب‌ترین مرد انتخابات بود، با اجماع عمومی، شکست خورد، او که سودای بازگشت در سر می‌پروراند، در دوره دهم و یازدهم رد صلاحیت شد تا جمعا ۱۲ سال، بخت حضور مجدد به خانه ملت را از دست بدهد.
مجلس نهم و دهم، دوران سرخوشی سید راضی نوری بود، اما این دوران هم در انتخابات ۱۳۹۸، به پایانی دراماتیک برای او تبدیل شد، این مرد به شکل ناباورانه چهارم شد.
اکنون این ۲ برای بازگشت به دوران شکوهمند خود، درحالی به میدان انتخابات پا گذاشته‌اند، که دیگر خبری از آن رقابت‌های قدیمی نیست، جغرافیای آرای سنتی آنها دست‌خوش تغییر شده است.
به عبارتی دیگر، آرای نوری و ساعدی اصلا به رزرو شدگی سالهای دور نیست، پورعبداللهی، نجات، ناصر چنانی، علیدادی، هاشمی‌نژاد، کعب‌عمیر و سواحلی به عنوان داوطلب انتخابات در جغرافیای سنتی‌شان سهیم شده و حضور و تحرک بسیار ملموسی در این مکان‌ها داشته‌اند.
در این بین، محمد کعب‌عمیر نماینده کنونی شوش و کرخه در مجلس نیز با خطر مواجه است، گسست، ریزش و پراکندگی آرای او در این فضای به شدت متوازن سیاسی، محتمل است.
روی هم رفته، انتخابات ۱۴۰۲ در غیاب بیژن چگنی، نفر دوم انتخابات ۹۸، به شکل بی‌سابقه‌ای، داوطلبان شاخص دوره‌های قبل را به جمع مدعیان نوظهور افزوده است، در این حجم از رقابت، آیا شاهد سقوطی دیگر در تاریخچه انتخابات شوش و کرخه خواهیم بود؟ یا اینکه کعب‌عمیر، ساعدی و یا نوری تکرار می‌شوند و یا نوبت پرواز به داوطلبی سرشناس و یا نوظهور خواهد رسید؟
انتهای پیام
