صدای جریده – عارف شریفی صرخه – همه منتظرند تا آثار کشف شده در محل پروژه زیرگذر شوش رونمایی شود. آثاری که بتواند یک پروژه مهم ترافیکی را متوقف کند، حتما باید آثاری استثنائی همچون کشفیات ِ سقاره در مصر باشد.
آیا این کشفیات، به زودی چشم‌های جهانیان را به خود خیره کرده و نظریه‌های تاریخ را متحول و زیر و رو می‌کند؟ پس متولیان میراث فرهنگی، منتظر چه چیزی هستند، زمان زیادی از توقف این پروژه مهم می‌گذرد، گمانه‌زنی‌های پرخرج متولیان میراث نیز انجام شده است، انتظارها برای دیدن کشف بزرگ، چه زمانی به سر می‌رسد؟
این همه صبر و شکیبایی از طرف متولیان میراث فرهنگی برای رونمایی از یک یا چند کشف بزرگ باستانی در ورودی شهر شوش، منطقی به نظر نمی‌رسد، یا کشفی در کار نیست، یا اینکه این کشف، بزرگ، معتبر و ارزشمند به شمار نمی‌رود به نحوی که عاملی برای توقف یک پروژه بزرگ ترافیکی باشد !
به هر حال، این کشفیات ِ موجود یا غیرموجود، به هر شکلی ( کوچک یا بزرگ )، موجب توقف پروژه‌‌ای عمرانی و حیات‌بخش شده است.
جالب اینجاست که نظر و اراده دو استاندار، دو نماینده مجلس، چند مدیرکل، دو شهردار، شورای عالی راه‌های استان، شورای ترافیک استان و شهرستان، شهروندان، سیاسیون و کارشناسان برای اجرای پروژه زیرگذر چهارراه ورودی شهر شوش و توجیه آن، کافی نبود.
متولیان میراث فرهنگی، نظر خود را بر تمام نظرهای دیگر غالب کرده و پروژه زیرگذر را با ادعای وجود آثار باستانی، متوفف کردند. نظر آنها این بود که در محل پروژه، آثاری وجود دارد، به همین دلیل، انجام عملیات اجرایی امکان‌پذیر نیست.
رد کامل پروژه از طرف متولیان میراث، برای شهروندان منطقی به نظر نمی‌رسید، مثل تعلل در رونمایی از آثار باستانی کشف شده که ادعای کشفیات در محل پروژه را به یک تردید برای شهروندان تبدیل کرده است.
کارشناسان نیز وجود آثار باستانی را در هر شکلی ( بزرگ یا کوچک )، به معنای پایان پروژه عمرانی و توقف چرخ توسعه نمی‌دانند. عاقلانه این بود که با کشف آثار باستانی منقول، عملیات نجات‌بخشی، جابه‌جایی و بهره‌برداری از آنها به نفع صنعت گردشگری انجام شود و عملیات اجرایی پروژه ادامه یابد.
در این صورت، امکان رونمایی از این کشفیات مورد ادعا، برای جهانیان فراهم می‌شد و صنعت گردشگری شوش، بیش از پیش، رونق می‌گرفت. اگر آثار، غیرمنقول باشد، می‌توان مکان اجرای پروژه زیرگذر را بدون فوت وقت و با کارشناسی، اندکی تغییر داد، تا هم امکان بهره‌مندی متولیان میراث فرهنگی و پایگاه جهانی به این آثار فراهم شود و همچنین امکان اجرای پروژه وجود داشته باشد.
لکن نه خبری عینی از کشفیات و نجات‌بخشی شد، و نه پروژه از سر گرفته شد! در این میان تنها قربانی ماجرا، عمران و آبادانی شهر شوش بود، شهری که دیگر، توان حرکت و رقابت در مسیر توسعه با دیگر شهرها را ندارد.
نکته قابل تامل این است که مرگ پروژه زیرگذر شوش، نه تنها به زنده شدن بخشی از تاریخ بزرگ این سرزمین کمکی نکرد، بلکه نشان داد، توسعه برای این شهر پرآوازه، بیش از هر زمان دیگری، دست‌نیافتنی‌تر است !
